Straszliwie frustrujce wraenie

Jak pewnie niektórzy z Was zauważyli, ostatnio wzięłam się ciut więcej za pisanie. "Kobieta w masce" leży odłogiem (wybacz, Kochana!), a tworzę coraz to nowsze opowiadania typu one-shot I..hmm... cholera, myślę, że jakoś się rozwijam. A przynajmniej tak sobie wmawiam (siła autosugestii i te sprawy ^^).

A wszystko to dzięki bardzo, bardzo fajnej inicjatywie  tej oto osóbki ---->
Mianowicie, chodzi mi tutaj o challenge pisarskie, czyli w ogromnym skrócie: rzucane są słowa - klucze, których należy użyć w swoim opowiadaniu (najlepiej wszystkich, przynajmniej moim zdaniem; większe wyzwanie ) oraz termin, do którego mamy czas.
Bierze nas w tym udział 39 sztuk! Czyli całkiem spory wynik, choć niektórzy są jeszcze nieśmiali i czekamy, aż się rozkręcą. Albo po prostu wyjechali, w końcu są wakacje!
Prace komentujemy, czasem favujemy (serio, można znaleźć kawał dobrej literatury), dajemy sobie wskazówki, motywujemy i zagrzewamy do dalszego pisania. Czyli wszystko, czego potrzeba artystom. No, prawie wszystko...
Oto link z zasadami zabawy: munichlover.deviantart.com/jou…
Polecam i zapraszam!

Khem, khem...
No dobra, to teraz, jak już się podlizaliśmy, nacieszyliśmy, zainteresowaliśmy (mam nadzieję), pora na dawkę frustracji:
Czy tylko ja mam tak, że każdy mój pomysł wydaje się niezliczoną ilość razy bardziej atrakcyjny w głowie?
I to nie jest pojedynczy przypadek, tak się dzieje z każdym tekstem. Przez to każdy mój tekst staje się w mniejszym lub większym stopniu źródłem frustracji.
Zresztą, tak samo jest z rysunkami...

Co więcej! Moja własna twórczość mnie terroryzuje. o_O Muszę dokończyć 4 teksty, z których tylko 1 miał mieć kontynuację. Coś tu jest nie tak...

A teraz czas się przyznać - wpis po "khem, khem" pisałam pół-żartem, pół-serio, więc nie przejmujcie się zbytnio.

Cya!